i love linguistics!

Σας έχει τύχει ποτέ να πιστεύετε πως γίνεται ένα βήμα μπροστά, αλλά σύντομα σας γυρίζουν πιο πίσω κι από την αφετηρία; Ε αυτό έγινε χτες με το θέμα των Πανελλαδικών. Οι ενστάσεις μου εντοπίζονται στο 2ο κείμενο.

Η 1η ένσταση έχει να κάνει με την επιλογή του κειμένου. Από όλα τα ενδιαφέροντα κείμενα που γράφτηκαν την τελευταία τουλάχιστον πενταετία για την έμφυλη βία, τις διακρίσεις και το ρόλο του φεμινιστικού κινήματος, επελέγη ένα πρόσφατο μεν κείμενο, μιας εκπροσώπου του κλασικού φεμινισμού δε. Αν και η αναλογία δεν έχει αποδεικτική ισχύ, θα την τολμήσω: Είναι σαν να θέλουμε να διδάξουμε ένα μάθημα με σύγχρονες μεθόδους και να ζητήσουμε βοήθεια από έναν εκπαιδευτικό προσκολλημένο στην παραδοσιακή διδασκαλία.

Η 2η ένσταση έχει να κάνει με το περιεχόμενο των λεγομένων της Κανόν. Για να μην πλατειάσω -μιας και γράφτηκαν ήδη πολλά και εύστοχα- ο “χαρωπός” φεμινισμός, που δεν προτάσσει την ταυτότητα του φύλου αλλά την ιδιότητα του ανθρώπου, ρίχνει νερό στον μύλο της πατριαρχίας (φαντάζομαι τον υποψήφιο Μπάμπη Αναγνωστόπουλο να μειδιά διαβάζοντας για την αυτοθυματοποίηση των γυναικών, την οποία η Κανόν χρεώνει στον νεοφεμινισμό).

Η 3η ένσταση έχει να κάνει με το διδακτικό-μαθησιακό. Δεν δαιμονοποιώ το κείμενο αυτό καθαυτό. Το πρόβλημα είναι πως οι ερωτήσεις που αντιστοιχούσαν σε αυτό δεν απαιτούσαν από τα παιδιά να το αξιολογήσουν από άποψη περιεχομένου. Θα είχε ίσως ενδιαφέρον να δοθούν ερωτήσεις -που υπάρχουν στο “τυπολόγιο” του ΙΕΠ- στις οποίες τα παιδιά είτε θα το συνέκριναν ως προς το περιεχόμενο με το 1ο, είτε θα αξιολογούσαν τα τεκμήρια τα οποία χρησιμοποιεί η Κανόν ή θα αναζητούσαν το επικοινωνιακό αποτέλεσμα του κειμένου της. Με άλλα λόγια θα τους δίνονταν η ευκαιρία να πουν αν πείθονται ή όχι και γιατί. Η προσέγγιση της επιτροπής, ωστόσο, δείχνει πως το κείμενο 2 δεν αποτελεί αφορμή για διάλογο, αλλά θέση.